Just when you think it's done...

Ήξερε να ξεχωρίζει το σωστό από το λάθος.Τι είναι σωστό όμως και τι λάθος είναι αντικειμενικό λένε. 

Χόρευε, τραγούδαγε.Η μουσική να την διαπερνά λες και είναι κάπου αλλού και όχι εδώ. Πόσο καιρό είχε να αγγίξει αλκοόλ.Πόσο της είχε λείψει αυτή η κάψα, η γλύκα,η χαλάρωση.Χαλαρή, ελεύθερη,να αφήνεται λες και δεν υπήρχε κανένας γύρω.Και δεν υπήρχε. Ξένη ανάμεσα σε ξένους,όσο πιωμένη και να τανε η σκέψη ήταν ίδια, το αίσθημα δεν άλλαζε.Είναι το ίδιο με το να τρέχεις στο πάρκο,σε είδαν χιλιάδες δεν σε πρόσεξε όμως κανείς. 

Συνέχιζε την άγρια κούρσα στην οποία επέβαλε στον εαυτό της.Θα πιώ μέχρι να σταματήσω να θυμάμαι.Αυτό είχε πει στον εαυτό της καθώς κοίταζε τον εαυτό της στον καθρέφτη πίσω από το μπαρ.Είχε κατεβάσει ότι μπορούσε να φανταστεί άνθρωπος.

-Τι γιορτάζουμε απόψε και σε βρίσκω εδώ? 

Θα ξεχώριζε τη φωνή του μέσα στο πλήθος ακόμα και αν ψιθύριζε. Ο τόνος σταθερός γεμάτος αγάπη. Ξεροστάλιαζε για εκείνην και αυτή το ήξερε αλλά τον κρατούσε σε απόσταση. Το γιατί το ήξερε αλλά δεν το παραδεχόταν. 

-Ανησυχώ για σένα και το ξέρεις.. Πάω να φέρω το σακάκι μου, να αποχαιρετήσω τα παιδιά και φύγαμε από δω οκ?

Η απάντησή της ήταν ένα άδειο βλέμμα. Προσπαθούσε να καταλάβει γιατί ήταν ακόμα εκεί. Τι τον ένοιαζε.

-Δύο σφηνάκια, το λογαριασμό της και φύγαμε...

Από όλους τους εφιάλτες της αυτός ήταν ο χειρότερος. Στεκόταν δίπλα της με ένα επιβλητικό βλέμμα, ανέκφραστος όπως πάντα. Μια σκιά που εμφανίζεται τις πιο ακατάλληλες στιγμές . Μάζεψε τα πράγματά της και αυτή μαζί, και κατευθύνθηκαν προς την έξοδο. Και εκεί τον είδε ξανά κατά την έξοδό της. Είδε εκείνο το βλέμμα του, από αγάπη να γεμίζει με απορία.. Το αξίζω αραγε αυτό? Και εκείνη να φεύγει με μια σκιά. Ξέρει ότι είναι λάθος.και όμως δεν γυρίζει πίσω όσο και αν αυτός την περιμένει. Δεν σταμάτησε ποτέ ούτε να ενδιαφέρεται ούτε και να περιμένει...

Πότε βρέθηκε χωσμένη στον καναπέ του δεν κατάλαβε.Σηκώθηκε.Βρήκε τα ποτήρια, έβαλε πάγο , ποτά, λες και ήξερε που είναι το κάθε τι.Λες και δεν άλλαξε τίποτα σε αυτό το σπίτι. Και εκείνος εκεί, ανέκφραστος.Αναψε τσιγάρο και ξαφνικά χαμογέλασε.. Ένα μειδίαμα στόλισε το ελαφρως αξύριστο πρόσωπό του.Πέρασε το τσιγάρο στα χείλη της.Ήξερε ότι ήτανε λάθος ,4 μήνες και κάτι μέρες καθαρή.. και όμως... έκλεισε τα μάτια και πήρε μερικές ρουφηξιές.Πόσο της έλειψε αυτό το γαργαλητό στο λαιμό.Αυτή η μυρωδιά στην ατμόσφαιρα.Αυτή η ηδονή... 

Τα κορμιά πλησιάζουν επικίνδυνα.Ξέρει ότι έχει ακόμα τη δυνατότητα να φύγει.Αν φύγεις τώρα προλαβαίνεις.Η απόφαση όμως είναι συνειδητή.Πόσο συνειδητή όμως με τόσο αλκόολ και καπνό;Και το κορμί του τόσο κοντά.Σε όποια ηδονή και αν μπορούσε να αντισταθεί στο πάθος του κορμιού του και σε όλα όσα αυτό θα έφερνε θα έλεγε πάντα ναι.Δεν ήξερε πόση ώρα ήταν εκεί αλλά δεν έβγαλαν μιλιά και αντάλλαξαν την τελευταία ρουφηξιά...

Ανοιξε τα μάτια της σε ένα κρεββάτι βολικό και αμέσως ήξερε ότι δεν ήταν στο δικό της. Κοιτάζει γύρω χαμένη και προσπαθεί να αναγνωρίσει το χώρο..  Πόσο λάτρευε να ξυπνά εδώ...Ο ήλιος να διαπερνά τα τεράστια τζάμια του 8^ο ορόφου καθώς κοιτούσε το ποτάμι. Η ναυτία και ένας διαπεραστικός πόνος  την επανέφερε στην πραγματικότητα.Ζαλισμένη, να παραπατά, μαζέυει τα ρούχα της , πράγματα πεταμενα εδώ και εκεί καθώς το βλέμμα της αντικρίζει τα κατάλοιπα της σκόνης στο γρανίτη της κουζίνας θυμίζοντάς της γιατί δεν ξυπνά πλεόν εκεί...