Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Ό,τι να 'ναι...

Μόλις έκοψα εισιτήριο/εισητήριο για τα πάτρια εδάφη... Τούτη η άρνηση μου για επιστροφή όμως εν τζαι άλλαξεν... Ούτε η κακοκαιρία που επικρατεί.. Έχει 3 μέρες εν εσταμάτησεν να βρέχει τζαι να φυσά. Εν μπορείς να φκεις έξω.. Για ένα περίεργο λόγο όμως αρέσκει μου.. Κάμνω τον περίπατο μου ως τη γέφυρα τζαι στέκουμαι τζαι δέρνουν με οι ανέμοι... Απολαμβάνω το ειλικρινά ύστερα μαζέφκω τα βρεμένα μου τα ολόσουπα/ολοπούρπουλλα τζαι μουλιάζω μες την μπανιέρα μου.. Νερό βραστό/χοχλαστό εν τέλεια/μούσκος.. Κάμνω τον καφέ μου βραστό/μυρωδάτο τζαι κάθουμαι πας το παράθυρο τζαι απολαμβάνω τούντον αέρα που δέρνεται... Εν να τον έχω τζαι αύριο νομίζεις.. Μέσα να βράζει τζαι να χοχλά τζαι έξω να λυσσομανά ο άνεμος, να βρέχει πίττι πίττι... 

Όπως τζαι να έχει έκοψα το μαυρογέριμο το εισιτήριο. Ειρωνεία οι φόροι ήταν πιο πολλοί που τον ναύλο.. Τζαι επίσης πρώτη φορά θα ταξιδέψω με Κυπριακές μετά που πολλά χρόνια... Ούτε θυμάμαι πότε ήταν το τελευταίο μου ταξίδι με τον εθνικό αερομεταφορέα... εννεν έτσι που τον λαλούν? 
Εδυσκολεύτηκα λίο αλλά άτε... ήβρα ένα τίκετ φτηνιάρικο ούχου μάνα μου εκάθετουν Πάφο.. Τέλεια.. Νοικιάζω τζαι εναν αυτοκινητούι τζαι πάω σπίτι μου ήσυχα τζαι ωραία.. όσον εσκέφτουμουν την διαδρομή ειλικρινά ένιωθα λες τζαι ήμουν μες το χάι γουέι τζαι επέρνουν που την Πέτρα του Ρωμιού... Σκέτη απόλαυση, ύστερα εσκέφτηκα ότι έχω τζαι τα πουρτού μου φακ τζαι πρέπει να τα πάρω.. ήντα μανία τζαι τούτη ολάν... Να κρατώ 2 βαλίτσεσ πράματα.. Να βάλω μέσα σε 2 βαλίτσες την ζωή της Αγγλίας άκυρη η Πάφος θέλω εταιρεία που να με αφήνει να πάρω κιλά.. Να με κλέφκαν ειλικρινά εν θα μου  καίγετουν καρφί αλλά να θέλω να πάρω τα ρούχα Κύπρο ημίσhι μου.. Εν μπορώ να το καταλάβω.. όπως τζαι να έχει το πρώτο Σαββατοκυρίακο στην Κύπρο θα πιάσω το αυτοκινητούι μου τζαι θα πάω να πιω καφέ στο Λιμανάκι της Πάφου.. Λέμε τώρα...
 
Παραδίδω τζαι την μαστερική.. Καμία σχέση με τζείνο που ξεκίνησα.. Για αλλού εξεκίνησα αλλού εκατέληξα... Ικανοποιημένη εν είμαι καθόλου εμπορούσα να γράψω πολλά πιο καλά αλλά άτε.. Τωρά που εν να έρτω στην Κύπρο εν να ξεκινήσω την ίδια έρευνα τζαι στα δικά μας τα συστήματα εν να έχει πολλήν άξιον.. Ο κάθε πονεμένος να σου λαλεί την ιστορία του τζαι άτε εσύ να έβρεις άκρη.. όπως τζαι να έχει..

Σκέφτουμαι τζαι τη ζωή στην Κύπρο.. Πέντε πελλοί μες ένα σπίτι πως θα αντέξουμεν ο ένας τον άλλον λαλείς μου? έχει να βρεθούμεν ούλλοι μας που τον τζαιρό που πρωτοέφυα .. Ππππιιι... 2 άνεργοι επιστήμονες μαθημένοι να ζουν διαφορετικά, αυτόνομα, να μεν διούν λοαρκασμό, ένας μαθητής στην εφηβεία, ο ντατ με τες δουλειές του τζαι η μαμ με τες ιδιοτροπίες της.. Πππιιι τζαι μόνο που το σκέφτουμαι πιάνει με πανικός.. Επονοτζεφάλιασα ήδη... Δαμέ στο oooovooo εμιλούσαμεν τζαι εν τα βρίσκαμεν όι να μεινίσκουμεν στο ίδιο σπίτι.. Αννεν κακό τζαι ξόριστο έτσι εν να πάθουμεν στο τέλος... Ανάσες τζαι εν να περάσει που εν να πάει...

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Λίγες μέρες μείνανε...



Α μάνα μου μάνα μου τζαι λείψαν οι ώρες μου στο Ενγλαντ!!! Α μάνα μου τζαι μανούλα μου.. Ε τωρά? Τι κάμνουμεν τωρά? Παραδίδω την μαστερική σε 2 βδομαδες τζαι μετά περιμένει με το Κοτσινοχώρι μου, η γειτονιά μου, τα μαυρογέριμα τα European Youth Projects που πρέπει επιτέλους να κάμω... Περιμένουμεν με τα μωρά μου, η οικογένεια μου τζαι πολλά άλλα..Τζαι ενώ έχω τα τούτα ούλλα τζαι περιμένουν με νιώθω ότι κάτι εν πάει καλά. Για το μέλλον μου εν αγχώθηκα ποττέ.. Αλλά τωρά με την επιστροφή πρέπει να πάρω μια από τις πιο καθοριστικές αποφάσεις της ζωής μου.

Α. Πάω πίσω τζαι πιάνω την δουλειά που υπολογίζω με τα σημερινά δεδομένα ότι με περιμένει? Ναι αλλά αν πιάσω τη δουλειά εν να είμαι απλά μια δημόσια υπάλληλος για ούλλη μου τη ζωή τζαι ετέλεψεν η ζωή που ξέρω.. 

Β. Πάω πίσω τζαι είμαι άνεργη 

Γ. Πάω πίσω τζαι κάμνω μιαν δουλειά που δεν ξέρω τζαι δεν με ενδιαφέρει να μάθω πλέον. Κανεί. 

Δ. Πάω για δεύτερο μεταπτυχιακό στην Ολλανδία μου τζαι κάμνω τζαι ένα χρόνο τζιαμέ τζαι μετά αν είμαι τυχερή που εν να είμαι χτυπώ τζαι ένα PhD.. Ακου ήντα καλά που ακούετε!!! 1 χρονούι Ολλανδία (ευκαιρία αφού εν έτυχεν να πάω ποττέ!!!) τζαι μετά πίσω στην Αγγλία . Ηβρα τζαι ένα πανεπιστημιούι δαμέ πιο πάνω ήσυχο τζαι ωραίο. Ωσαν την Βόμβα!!

Εν θέλω να ερτω πίσω εν ξέρω γιατί. Εννεν ότι εν αγαπώ τον τόπο μου αντιθέτως. Λατρεύκω τζαι την Κύπρο τζαι το χωρκό μου τζαι εν θα μπορούσα να ζήσω τζαι να αναθρέψω οικογένεια οπουδήποτε αλλού.  Ούτε έχω τζείνο το να φύω γιατί εν έχω μέλλον τζαι 1002 μαλακίες κτλ που λαλούμεν οι νέοι ταχα. Απλά εν νιώθω έτοιμη να επιστρέψω. Εν τζαι εν η επιστροφή όμως το θέμα μου. Αν έρτω πίσω Κύπρο περιμένει με μια άλλη ζωή που εν ξέρω αν μπορώ να την αντέξω.  Η δουλειά μου εμένα εν το διάβασμα. Η έρευνα. Να γράφω τζαι να θκιαβάζω. Εν ξέρω να κάμνω άλλα πράματα ούτε τζαι αγαπώ τίποτε περισσότερο που τούτο. Το να έρτω πίσω πάει να πει τέρμα η έρευνα τέρμα το διάβασμα με ανοιχτούς ορίζοντες. Εν να έβρω μια δουλειά να συμβιβαστώ με όσα έχω είτε να κάμνω ότι μου λαλεί ο μάστρος τζαι να είμαι μια ζωή κλοτσοσκούφι ξένων αφεντάδων τζαι ότι διατάξει το χρήμα ή να πάω δημόσιος υπαλληλάκος μια χαρά τα ωράριά μου κτλ. Εν τζαι εν άσχημα αλλά εν ξέρω εν άλλη η ζωή δακάτω, ανέμελη τζαι εν είμαι έτοιμη να χάσω τούτο που ζω για μια σιουρκά. Για μια δουλειά τζαι ένα αυτοκίνητο τζαι ένα γκόμενο. 

Που την άλλη μπορεί να με φοιτσιάζει το γεγονός ότι ετελέψαν για τα καλά οι σπουδες τζαι πρέπει να έβρω μια δουλειά τζαι γιου νόου ξεκινούν οι ευθύνες και όλα τα κομπλέ. Εν ξέρω αν με επηρεάζει το γεγονός ότι είμαι πόσον χρονών ζω ακόμα με τους γονείς μου (ντααα!!!) ενώ έμαθα να ζω μόνη μου τζαι με τους δικούς μου κανόνες. Που να πάω τωρά σε ένα σπίτι γεμάτο πελλούς που έχει που τότες που έφυα ενεξαναβρεθήκαμεν ούλλοι μαζί να ζήσουμε φυσιολογικά. Ίσως να φταίει που είμαι σαν την καλαμιά στον κάμπο τζαι δύσκολα βρίσκω κάπου να ταιριάζω πραγματικά. Ίσως να φοούμαι να έρτω πίσω γιατί έλειπα καιρό τζαι φοιτσιάζει με η πραγματικότητα που εν να αντικρίσω.Ενα χρόνο δακάτω εν ενοιάστηκα τζαι ιδιαίτερα για το τι συμβαίνει στα πάτρια εδάφη. Εν εκράτησα καν επικοινωνία με άτομα που έπρεπε. Οι περισσότεροι της ηλικίας μου εν παντρεμένοι τζαι όσοι δεν είναι είναι στα προσεχώς τζαι που να κολλήσω με τούτους εν διαφορετικές οι προτεραιότητές μας κτλ...  Τζαι ξέρω με.. όσον αντισυμβατική τζαι να το παίζω είμαι όπως τον χαμολιό. Άμαν με βάλεις στην Κυπριακή πραγματικότητα θα συμβιβαστλω τόσον εύκολα που θα με εκπλήξω.

Τι θέλω? Θέλω να κάμνω την έρευνα μου,  να ζω σε ένα φτηνό δωματιούι με συγκάτοικους που ούλλον τον κόσμο τζαι να γράφω για θέματα που με ενδιαφέρουν τζαι αρέσκουν μου. Να διαβάζω τζαι να αμφισβητώ  όσα εν μου αρέσκουν σε πραγματικές βιβλιοθήκες τζαι όι μια βιβιοθήκη με 5 βιβλίούθκια που τον τζαιρό του άξιουξιου. Όσο τζαι να μου λείπει το αυτοκίνητο μου εν αλλάζω με τίποτα τες βόλτες με τα τρένα . Όσο τζαι να μου λείπει η θάλασσα μου βρίσκω παρηορκά μες τα πάρκα τζαι στες λιμνούες της Αγγλίας. Όσο τζαι να μου λείπει ο ήλιος μου απολαμβάνω τις κρύες, μουντές τζαι μοναδικές υπέροχες μέρες δακάτω(σόου νότ αλλά άτε...). Τζαι εν θέλω να κλειστώ .Αν πάω πίσω εν θα μπορώ όποτε μου καπνίσει να πιάνω αεροπλάνα τζαι να εξαφανίζουμαι. Όι πως εν μακριά το αεροδρόμιο 20 λεπτούθκια δρόμος είναι ως το τσεκ ίν αλλά υποχρεώσεις δουλειά κτλ..

Αρνούμαι ρε να συμβιβαστώ . Αν πάω πίσω Κύπρο εν συμβιβαστώ περιμένει με μια κυπριακή ζωή, ένα κυπριακό πανεπιστήμιο στη Λευκωσία, όι πως έχει τίποτες αλλά εννεν Αγγλία τζαι εν έχει ένα μαστερ της προκοπής στον τομέα μου να έχω κάτι να ασχολούμαι, ένας κυπριακός έρωτας τζαι ένας κυπριακός γάμος. Όί πως τα αποκλείω αλλά όι τωρά. Ενώ δακάτω εν χρειάαζεται να ανησυχώ. Δουλειά, σχολή, διάβασμα, ποτά τζαι ανεμελιά. Εν σαν να τζαι βάλλεις με σε κλουβί τζαι εν το θέλω.. όι ακόμα.. 

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Just when you think it's done...



Ήξερε να ξεχωρίζει το σωστό από το λάθος.Τι είναι σωστό όμως και τι λάθος είναι αντικειμενικό λένε. 

Χόρευε, τραγούδαγε.Η μουσική να την διαπερνά λες και είναι κάπου αλλού και όχι εδώ. Πόσο καιρό είχε να αγγίξει αλκοόλ.Πόσο της είχε λείψει αυτή η κάψα, η γλύκα,η χαλάρωση.Χαλαρή, ελεύθερη,να αφήνεται λες και δεν υπήρχε κανένας γύρω.Και δεν υπήρχε. Ξένη ανάμεσα σε ξένους,όσο πιωμένη και να τανε η σκέψη ήταν ίδια, το αίσθημα δεν άλλαζε.Είναι το ίδιο με το να τρέχεις στο πάρκο,σε είδαν χιλιάδες δεν σε πρόσεξε όμως κανείς. 

Συνέχιζε την άγρια κούρσα στην οποία επέβαλε στον εαυτό της.Θα πιώ μέχρι να σταματήσω να θυμάμαι.Αυτό είχε πει στον εαυτό της καθώς κοίταζε τον εαυτό της στον καθρέφτη πίσω από το μπαρ.Είχε κατεβάσει ότι μπορούσε να φανταστεί άνθρωπος.

-Τι γιορτάζουμε απόψε και σε βρίσκω εδώ? 

Θα ξεχώριζε τη φωνή του μέσα στο πλήθος ακόμα και αν ψιθύριζε. Ο τόνος σταθερός γεμάτος αγάπη. Ξεροστάλιαζε για εκείνην και αυτή το ήξερε αλλά τον κρατούσε σε απόσταση. Το γιατί το ήξερε αλλά δεν το παραδεχόταν. 

-Ανησυχώ για σένα και το ξέρεις.. Πάω να φέρω το σακάκι μου, να αποχαιρετήσω τα παιδιά και φύγαμε από δω οκ?

Η απάντησή της ήταν ένα άδειο βλέμμα. Προσπαθούσε να καταλάβει γιατί ήταν ακόμα εκεί. Τι τον ένοιαζε.

-Δύο σφηνάκια, το λογαριασμό της και φύγαμε...

Από όλους τους εφιάλτες της αυτός ήταν ο χειρότερος. Στεκόταν δίπλα της με ένα επιβλητικό βλέμμα, ανέκφραστος όπως πάντα. Μια σκιά που εμφανίζεται τις πιο ακατάλληλες στιγμές . Μάζεψε τα πράγματά της και αυτή μαζί, και κατευθύνθηκαν προς την έξοδο. Και εκεί τον είδε ξανά κατά την έξοδό της. Είδε εκείνο το βλέμμα του, από αγάπη να γεμίζει με απορία.. Το αξίζω αραγε αυτό? Και εκείνη να φεύγει με μια σκιά. Ξέρει ότι είναι λάθος.και όμως δεν γυρίζει πίσω όσο και αν αυτός την περιμένει. Δεν σταμάτησε ποτέ ούτε να ενδιαφέρεται ούτε και να περιμένει...

Πότε βρέθηκε χωσμένη στον καναπέ του δεν κατάλαβε.Σηκώθηκε.Βρήκε τα ποτήρια, έβαλε πάγο , ποτά, λες και ήξερε που είναι το κάθε τι.Λες και δεν άλλαξε τίποτα σε αυτό το σπίτι. Και εκείνος εκεί, ανέκφραστος.Αναψε τσιγάρο και ξαφνικά χαμογέλασε.. Ένα μειδίαμα στόλισε το ελαφρως αξύριστο πρόσωπό του.Πέρασε το τσιγάρο στα χείλη της.Ήξερε ότι ήτανε λάθος ,4 μήνες και κάτι μέρες καθαρή.. και όμως... έκλεισε τα μάτια και πήρε μερικές ρουφηξιές.Πόσο της έλειψε αυτό το γαργαλητό στο λαιμό.Αυτή η μυρωδιά στην ατμόσφαιρα.Αυτή η ηδονή... 

Τα κορμιά πλησιάζουν επικίνδυνα.Ξέρει ότι έχει ακόμα τη δυνατότητα να φύγει.Αν φύγεις τώρα προλαβαίνεις.Η απόφαση όμως είναι συνειδητή.Πόσο συνειδητή όμως με τόσο αλκόολ και καπνό;Και το κορμί του τόσο κοντά.Σε όποια ηδονή και αν μπορούσε να αντισταθεί στο πάθος του κορμιού του και σε όλα όσα αυτό θα έφερνε θα έλεγε πάντα ναι.Δεν ήξερε πόση ώρα ήταν εκεί αλλά δεν έβγαλαν μιλιά και αντάλλαξαν την τελευταία ρουφηξιά...

Ανοιξε τα μάτια της σε ένα κρεββάτι βολικό και αμέσως ήξερε ότι δεν ήταν στο δικό της. Κοιτάζει γύρω χαμένη και προσπαθεί να αναγνωρίσει το χώρο..  Πόσο λάτρευε να ξυπνά εδώ...Ο ήλιος να διαπερνά τα τεράστια τζάμια του 8ο ορόφου καθώς κοιτούσε το ποτάμι. Η ναυτία και ένας διαπεραστικός πόνος  την επανέφερε στην πραγματικότητα.Ζαλισμένη, να παραπατά, μαζέυει τα ρούχα της , πράγματα πεταμενα εδώ και εκεί καθώς το βλέμμα της αντικρίζει τα κατάλοιπα της σκόνης στο γρανίτη της κουζίνας θυμίζοντάς της γιατί δεν ξυπνά πλεόν εκεί...