Στα πλαίσια του επαναπατρισμού είναι και η μετακόμιση. Μια μετακόμιση που δεν μπορώ να πω αν ήταν επώδυνη ή όχι. Ήρθε τόσο βιαστικά που απλά τα μάζεψα και έφυγα. Τα φόρτωσα όλα στο φορτηγάκι και έφυγα. Έτσι απλά. Και μετά νόμιζα ότι ανάσανα.
Κούτες και άλλες κούτες. Σαν μηχανή του χρόνου. Δεν είναι μόνο όσα έφερα είναι και όσα είχαν ξεμείνει. Πακεταρισμένα. Κλειδωμένα. Σκονισμένα. Ξεχασμένα. Και ήρθε η στιγμή. Ανοίγεις, τακτοποιείς, θυμάσαι. Ανοίγεις καλά κλειδωμένα συρταράκια με αναμνήσεις. Κάποιες πονάνε, κάποιες πλέον δεν σου κάνουν αίσθηση. Και στέκεσαι εκστασιασμένη Μπράβο Μισιρλού!!
Κάθε κούτα και μάθημα. Έτσι είναι...
Βρίσκεις παλιά CD.. CD ρε φίλε.. Ευκαιρία να αναπολήσεις... Και στο ξεκαθάρισμα τα cd πάνε στο αυτοκίνητο...
Μεταξύ των πραγμάτων που λατρεύω να κάνω όταν οδηγώ είναι να ακούω μουσικής της αρεσκείας μου. Έτσι και έγινε. Πατάς το play και ξεκινά... Τραγούδια μιας άλλης εποχής...
Η Μισιρλού στον πυρήνα της. Αυτό το δισκάκι ήταν αυτό που ήμουν πραγματικά. Φτιαγμένο από μένα με αγάπη. Το κάθε τραγούδι ξεχωριστό. Προσδιόριζε κομμάτια του εαυτού μου. Και εκεί που ξελαρρυγιαζόμουνα και απολάμβανα ήχους, μουσικές και μυρωδιές και ότι άλλο μπορεί να φανταστείς έρχεται σαν καταιγίδα να ταράξει τον φαινομενικά ηλιόλουστο ουρανό μου.
Όταν έφτιαχνες αυτό το σιντι ήξερες ακριβώς ποια είσαι και τι θες. Στα 30 σου είσαι μετέωρη και χαμένη. Χαμένη κορίτσι μου... Τι δεν καταλαβαίνεις; Ούτε καν το στυλ σου δεν ξεχωρίζεις πλέον. Έχεις αλλοτριωθεί τόσο που έχεις χάσει και τη δυνατότητα προσανατολισμού.
Χαμένη... Αλλοτριωμένη... Αποσυντονισμένη... Ντροπιασμένη....
Ποια είσαι; Τι θέλεις; Πού πας; ώωωωω ρε που μπλεξαμε...
Ποιος είσαι όταν κανένας δεν κοιτά/παρακολουθά;
Μαλακίες εδώ δεν ξέρω ποια είμαι όταν ξυπνάω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου