Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

εν μέχρι να προσαρμοστώ...



Νομίζω νιώθω περίεργα. Τζαι εν ξέρω τι ακριβώς με κάμνει να νιώσω έτσι. Το ότι αγαπώ το χωρκό μου τζαι τον τόπο μου εν δεδομένο. Τζαι ας είναι έναν απλό κοτσινοχώρι για μένα εν πολλά πράματα. Τέλοσπάντων. Δαμέ εζιούσα ούλλη μου τη ζωή. Τωρά γιατί το βλέπω διαφορετικά; Είχα τόσα πολλά σχέδια τόσα πράματα να κάμω τζαι ξαφνικά αναιρούνται ουλλα. Πρέπει να μείνω στην Κύπρο. Τουλάχιστον φέτος. Τζαι το τουλάχιστον φέτος νιώθω το οτι εν να γινεί για πάντα.Τζαι ξαφνικά ανακαλύπτω ότι πρέπει να μείνω δακάτω ότι ετελέψαν ούλλα τζαι επήαν εξανεμιστήκαν ούλλα. Επέστρεψα μόνιμα. Ηρτεν η μονιμότητα τζαι εκαρφώθηκεν μες το μυαλό μου τζείνη λέξη ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ εν θα ξαναφύω εν να μείνω δαχαμέ. Το σοκ το αρχικό εξεπέρασά το.  Είπαμεν εν οκ συμβιβάζομαι με όσα έχω. Βρίσκω τζαι παιρνώ εννεν πρόβλημα. Το πρόβλημα μου εν η προσαρμογή στα νέα δεδομένα.  Που την ημέρα που ήρτα πίσω παίζει να μεν έφκηκα έξω που το σπίτι. Επήα τζαι είδα κάποια άτομα που ήθελα να δω. Αλλά ο καθένας έχει τη δική του ζωή τζαι τους δικούς του ρυθμούς . 

-Να πάμε για καφέ ρε να τα πούμε. Έχει έναν χρόνο να σε δούμε.
-Ναι καλό. Όποτε θέλετε. Πότε να πάμεν; 

Τζαι τζιαμέ ξεκινάς να έβρεις μέρες τζαι λαλούν σου μα δουλέφκουμεν, μα έτσι μα γιουβέτσι. Τζαι εσύ στέκεσαι όπως τον χάχα τζαι λαλείς οκ ρε. Εν οκ. Κάποια στιγμή εν να τύχει που εν να πάει. Χαμογελάς τζαι φέφκεις. Τζαι απορείς. Τζαι σκέφτεσαι. Τζαι απογοητέφκεσαι.

      Τζαι νιώθεις λίο περίεργα τζαι λαλείς. Ε εν που έλειπες τζαι εν ώστι να προσαρμοστείς.  Τζαι λαλείς εν οκ. Δώκε λίο χρόνο του εαυτού σου τζαι εν να σου περάσει που εν να πάει. Τζαι μετά θέλεις να πάεις κάπου τζαι θέλεις παρέα. Τζαι ξεκινάς τζαι στέλλεις μηνυματα τζαι βρίσκουν ούλλοι προφάσεις τζαι πελλάρες. Τζαι γαμώτο δηλαδή έζησα σε τόσες χώρες. Πότε εχρηάστηκα παρεα για να πάω κάπου; Α; Επιαννα τα πουρτού μου τζαι ίσιωνα. Τωρά τι μου ήρτεν;  Σε κάποιαν φάση πιάνει με τελ η μαμ:       

          - Εν να πάμεν πόψε στην εκδήλωση ένννεν; Εν να πάμεν μαζί.

Τζαι ένιωσα πολλά ωραία γιατί είχα κάποιον να πάω μαζί του. Τζαι ήρτεν τζαι ο dad μαζί μας τζαι ειλικρινά εστέκουμουν μες την μέση του παναιρκού γιατί έτσι μόνο μπορώ να χαρακτηρίσω  την εκδήλωση τζαι έβλεπα τον κόσμο που επέρναν. Έβλεπα τους ούλλους ζεφκαρούθκια, άλλοι να κάθονται με την παρέα τους, αναγνώρισα τζαι παλιούς μου συμμαθητές, τζαι κόσμο που πηένναμεν μαζί σχολείο, τζαι τζιαμέ ένιωσα ότι έθελα να βάλω τα κλάματα.  Τζαι ξέρω πως οι γονιοί μου εν για χατήρι μου που ήρταν τζαι επείραξεν με παραπανω. 

Ηρτα πίσω μόνιμα ΜΟΝΙΜΑ, μόνη μου. Να παρακαλώ τον καθένα να πάμεν κάπου, Να μεν έχω έναν πλάσμα να του πω πάμεν για καφέ τζαι να μεν έβρει ένα ξορισμένο δικαιολογίες. Οι συνομήλικοι μου εφτιάξαν τες ζωές τους εκάμαν οικογένειες, παρέες, μωρά. Τζαι γω τζιαμέ να στέκουμαι σαν την κουκκούφα τζαι να μεν το χωνέφκω. Μεινίσκω με την οικογένεια μου , εν μας χωρεί το σπίτι, εν έχω τίποτε, τζαι οι υπόλοιποι έχουν το δικό τους σπίτι, σύζυγο,κοπελλούθκια έστω μια ροδέλα πας τα δαχτίλια τους. Έννεν ότι μου λείπει ή ότι θέλω κάτι που τούτα ούλλα αλλά μέσα σε δέκα χρόνια άδε πράματα που εκάμαν τζαι γω τωρά ίσια που τέλειωσα που το μάστερ ίσια που μαζέφτηκα σπίτι . Ππππι τζαι αν ήταν που το χέρι μου ως τωρά ήταν να ήμουν αλλού να σπουδάζω ακόμα. 

Ναι πρέπει να αρκέψω να το συνηθίζω. Εν να μου περάσει. Που εν να πάει εν να το χωνέψω. Τζαι μεθαύριο που θέλω να πάω τζει που θέλω να πάω θα σηκωστώ να πάω μόνη μου. Παίζει να το μετανιώσω. Συνήθως είμαι οκ αλλά μόλις φτάσω στον προορισμό μου τζαι πάω να κατεβώ που το αυτοκίνητο, πιάνει με τζαι θέλω να φύω τζαι εν με χωρούν οι τόποι.. οπως τζαι να έχει εν να μου περασει απλα εν μέχρι να προσαρμοστώ.

8 σχόλια:

  1. Στην φαση που εισαι τωρα ημουν τζι εγω οταν ηρτα που τες σπουδες. Ο Γρουτος ηταν ακομα στην Αθηνα για την πτυχιακη του τζι εγω μονη μου Κυπρο.
    Αν δεν ειχα τζαι τον πρωτο μου ανηψιο να με πιανει να πηαινουμεν κανενα γυρο με την... παρεα του, ηταν να κραξω...
    Αλλα φαντασου την εικονα: εγω, ο ανηψιος μου τζαι αλλο 5 αρσενιτζιοι, να καμνουμεν... παρεα! Μιλω σου εμαθα οτι μπορεις να μαθεις για τα αυτοκινητα τζαι τες... κοντρες :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η αλήθεια είναι πως στην Κύπρο η πλειοψηφία του κόσμου ακολουθεί το ίδιο μονότονο lifestyle: τελειώνουμε τις σπουδές, βρίσκουμε κάποιον/α, παντρευόμαστε, κάμνουμε κοπελλούδκια τζαι κλεινόμαστε σπίτι. Οι υπόλοιποι γύρω μας, ειδικά όσοι έχουν άλλο τρόπο ζωής, παύουν να υπάρχουν. Ακόμα και κολλητοί να 'μαστε, αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο.
    Αντιλαμβάνομαι πωε ξαφνικά νιώθεις μετέωρη επειδή δε θέλεις ή δεν έτυχε, ρε κουμπάρε, να ζεις όπως οι πλείστοι. Δε λέω πως πρέπει να ξαπολούν όλοι τις δουλειές και τις οικογένειές τους για να κάνουν παρέα μαζί σου, αλλά εφόσον κάποτε είσασταν φίλοι, θα μπορούσαν να πάνε για ένα ποτό, έστω καφέ, ρε παιδί μου, μαζί σου.
    Καταλαβαίνω σε πολλά πάντως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αγαπητέ/ή μου, πάνω κάτω το ίδιο "μονότονο life style" ακολουθείται σε όλες τις κοινωνίες από τη στιγμή που κάποιος παντρεύεται, έχει τη δουλειά του, τα παιδιά του και το σπίτι του. Τον εαυτό του πάνω - κάτω τον ξεχνά. Δεν είναι ακόμα ένα κυπριακό φαινόμενο έτσι; Ωστόσο, η φίλη μας η Μισιρλού, δικαιολογημένα νιώθει έτσι διότι βρίσκεται σε μία άλλη κατάσταση αυτή τη στιγμή, αρκετά δύσκολη.

      Μισιρλού, σαφέστατα και δεν έχει να κάνει μαζί σου. Πραγματικά μπορεί να μη βρίσκουν χρόνο. Μιλάω εκ πείρας. Και εκείνους τους πειράζει αλλά ώσπου να σκεφτούν ότι τους πειράζει, εμφανίζεται άλλο πρόβλημα.

      Αυτό που σου λέει η Μπεατρίξ πιο κάτω, αυτό να κάνεις. Και υπομονή.

      Διαγραφή
  3. τέλεια! πάναγια μου ήντα άσhιημη φάση εν τούτη. το θέμαν είναι ότι πρέπει να στήσεις την ζωή σου. εν είναι εύκολο, εγώ εδυσκολεύτηκα παραπάνω κύπρο παρά στους άλλους τόπους που εβρεθηκα μόνη μου. επδ αλλού είχα πάει για σπουδές, δαμέ είσαι αθκιασερή. θέλει πολλή δύναμη αλλά τωρά εν η φάση η δύσκολη. αν δεν εύρεις δουλειά να κοινωνικοποιηθείς λλίο, ξεκινα κανένα επιμορφωτικό, ή πιάσε το λαπτοπ και πίεννε κανένα τόπο, συμμετείχε σε καμιά οργάνωση φιλανθρωπικού χαρακτήρα, ξεκίνα καπ[οιο μάθημα, χορόν ασπούμεν-κ γω γι αυτό ξεκίνησα-τούτα ούλλα έκαμα τα και γω, και τωρά επαράκαμα το :P και μπορεί αρχικά να κάμεις παρέα με άτομα που εν σ τερκαζουν νομίζεις αλλά να είσαι ανοιχτή, εν ξέρεις τι μπορεί να κερδίσεις που τον καθένα! αν θέλεις να έρτεις σε κανένα σαλσοπάρτι εδώ είμαστε :) και δραστηριοποιήθου, μεν καρτεράς να σε πιαν να παέις για καφέ, πιάσε εσυ, και στο κάτω κάτω, αν δεν βρίσκεις δουλειά, πιάσε δουλειά σε κανένα κκαφέ να γνωρίσεις κόσμο,εεεεεεε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κόρη μεν αγχώνεσαι!

    Συμφωνώ με την Beatrix η φάση της επιστροφής εν δύσκολη γιατί συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους υπόλοιπους. Νομίζω ότι το πιο υγειές για σέναν ένει να σκεφτείς τι θέλεις τζιαι να επικεντρωθείς στα θέλω σου. Εννα τα καταφέρεις απλά ενναν σπαστικό ώστι να μπεις σε μιαν σειράν.

    Κράτα καλά ρε! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Είναι δύσκολο αυτό που περνάς, αλλά το σημαντικό είναι ότι θα περάσει! Έλειπες καιρό, και ενώ μπορεί να θυμάσαι με ένα x τρόπο την ζωή σου εδώ πέρα, σίγουρα ο καιρός το έχει αλλάξει αυτό. People move on και από το ποστ σου κατάλαβα ότι το διαπίστωσες και μάλιστα the hard way.

    Ξεκίνα από τα μικρά: άρχισε κάποιο hobby, να αρχίσεις να κάνεις νέες γνωριμίες και να φτιάξεις ένα νέο κύκλο ανθρώπων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μισιρλού, έννα έβρουν ούλλα το δρόμο τους. Όπως σου λέει και η τίνκι από πάνω, ξεκίνα να ασχολείσαι με κάποιο χόμπι. Ξεκίνα να γράφεις στο τουίτερ και να λες πόσο σου αρέσκουν και σου λείπουν τα σουβλάκια.
    Αυτό που θέλω να πω είναι ότι εν είσαι η μόνη μόνη. Και όταν δεν είσαι η μόνη μόνη, σημαίνει δεν είσαι μόνη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Συμφωνώ με τους πιο πάνω. Σιγά σιγά θα οργανωθείς είτε με κάποιο χόμπυ είτε με κάποια δουλειά και θα γνωρίσεις κόσμο.

    Στο κάτω κάτω δεν μπορείς να είσαι μια ζωή φοιτήτρια. Μεγαλώνεις, μπαίνεις σε άλλη φάση και οργανώνεις τη ζωή σου ανάλογα. Υπομονή και όλα θα στρώσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή